وجهان فى زمن الحزن
تضرب الدنيا على أوتار وجهى
وأنتى فى مخيلتى
والقلب لم يزل فى ثراياكى يمشى
تبا للحزن سيدتى
تمضي السنين وأنتى في القلب عالقة
كم أبيتى
ولى مع الأيام ملحمة تنادينى
تعاصر وترى
هى فى الأحلام تهمس نحو أوزنى
تقول لى قدرى
ياطفلة فى مهد الربيع مدلللة تمشى
على جسدى
كم علمتنى الحياه وعلمتنى أنى
حين أهواكى أترد عقلى
وجهان فى زمن الحزن سيدتى
ياقصة الحبى
أعبرى نهرى الذى قد فاق
حدى وحدى
علقينى صورة تضاحكة طال
البكاء فى عصرى
وها هى الدنيا أراها فارغة لابيت فيها
وأنتى فى القصرى
تمضين هائمة مدلللة ويحاكى
ياعمرى
هذا المرار على الفم يهجونى
ويهزمنى
ماتت حروف الحب فى كفى وكفى
ضارعا أمسي
وجهان فى زمن الحزن فاتنتى
يتمايلان من وجعى
طالت سنين الهجر قصتنا وأنى
لم أعد أدرى
ما طعم الحياة ولونها وبريق
الحزن فى عينى
ياويل وجوه أبكاها الزمان
كفى البكاء يازمنى
وفيت وفى الوفاء مزلة العشاق
بعونى وأبخثوا ثمنى
وبقيت و فى وجع الفراق أحيا لعلى
صارخا ألمى
وجهان فى زمن الحزن ياأملى
راقصين بسن قلمى
فوق السطور وأنتى عابرة تبقى
السطور كأنها لحنى
من ذكريات مازلت أذكرها وآنات
من الوجعى
وبعض الناس ترجمنى بأوصاف
لها رجعى
مطرا يضارب فى برد أيلول
عساكى ألا ترتجفى
فاقصتى فوق الجريدة ساكنة
عساكى بها تدرى
وعنوان حبى لامكان له سوى
جملة منى
عنكى قديما كنت أكتبها باتت
تنام فى صبا وحى
وجهان فى زمن الحزن نااااديتى
يتضاربان كأنهم نجمان فى فلك السماء
بمجرة من خجلى
يتراقصون على ألحان القصة الأولى
فى مغرب الشمسى
يحاكونى بأطياف المنى نحو اللقاء
فى همسى
دائرين على المدى وصوت لحنى لهم
صدى صوتى
للشاعر / سامى رضوان
ليست هناك تعليقات:
إرسال تعليق